miércoles, 28 de marzo de 2007

De la meva germana....

Si ja ho sé, no és història, aquest cap de setmana penjaré alguna cosa, però no ho puc evitar, m'encanta com escriu, el meu primer llibre el vaig començar amb un conte seu, llavors ella tenia 12 o 13, deu fer sis o set anys.

Del seu blog

"Sea usted bienvenido 1r año!
¿Sabe que llega con un dia de retraso? Bueno por ser usted no lo tendré en cuenta
Siéntese, siéntese, ha llegado en el mejor momento, cuando por fin la calma empieza a gobernar mi corazón, y el color de mi mente está absolutamente en BLANCO! Oh, me encanta este estado!
Ah por cierto, ¿quiere tomar algo? No sea tímido señor ¿De verás? De acuerdo, no insisto más.
Ayy que encantador es usted 1r año, ¿así que piensa que ahora estoy más enamorada aún? Posiblemente, aunque es difícil para mí concebir esa idea porque ya empecé queriendo demasiado.
Je je, tiene razón, uno nunca ama lo suficiente.
¿Qué defina un poco la esencia de nuestra relación? No se me ponga existencialista señor, a mi esas cosas ni fú ni fá;
vale, vale voy a pensar…a ver…
ya lo tengo! Afecto mutuo! ¿No? Eeeemmm confianza? ¡Tampoco! Quizás amor sincero…¿Qué estoy completamente equivocada? ¿está acusándome de que en un año no he sabido encontrar nada de esto? Aaa, aaa la Esencia, perdóneme ya sabe como soy cuando me exalto.. ooh! Lo sé! Química pura y dura! Nos queríamos demasiado para que todo quedará en mejores amigos, tanto él como yo sabemos que de ahí reside el todo, del cariño infinito con pequeñas pinceladas de atracción! y que si algún día el “te amo” se termina, la amistad perdurará!
Lo sé, quizás no me ha quedado muy romanticón, ¿pero que quiere que le diga? Las verdades nunca son cursis, no me gusta disfrazarlas para que suenen más bonitas!
Así que he dado en el clavo ¿eh? Supongo que habrá alguna recompensa por tal sufrimiento.
No, no exagero señor, he tenido que buscar en lo más recóndito de mi ser para poder hallar con la maldita esencia!
¿Entonces si? ¿ Hay premio? Si! Si! Si! Si! (…)
“Joanaaaaa!!!!! ¿Puedes cerrar la boca por un mísero instante? Gracias bonita! Mis tímpanos también te lo agradecen! Vamos a ver…así que tu quieres un obsequio por tu “terrrrible” esfuerzo ¿eee? Siento decepcionarte pues, pero el premio nació, cuando yo empecé a existir, lleva formando parte de tu vida 365 días exactos.

Aunque en ese momento no lo supieras, cuando el 28 de marzo vislumbrante la esencia, la maldita esencia como dices tú, y comprendiste que vuestra amistad nunca más sería lo que había sido, que era el momento de dar el paso y pronunciar el esperado SI,
empezaste a labrar tu premio, a convivir con él, día a día…¿supongo que lo habrás entendido no? Tu premio es tu chico y por supuesto la relación que parte del fruto de vuestro amor. Por supuesto, no te lo mereces, así que hazme caso y disfrútalo al máximo hasta el día en que el se de cuenta ¿entendido?
Es hora de que me vaya pero antes debes saber que nunca nadie podrá igualar semejante obsequio ,y créeme aunque algún día ese premio se rompa y se parta en mil añicos, los pedazos de él, por muy chiquitines que sean, seguirán formando siempre parte de ti”.

1 comentario:

nadie dijo...

carai...com a lector veig que el talent narratiu és una cosa de família. saber fer que els textos destil·lin humanitat (com també passa amb els del teu germà) és un gran do. espero que el mantinguis i conreis llargament. una abraçada